“Ik kan eindelijk zeggen dat ik trots ben op mezelf” – Rinaldo Biker

Een open en eerlijke jongen schuilt er achter Rinaldo Biker. Hij is 28 jaar en woont al zijn hele leven in Arnhem. Hij woont bij zijn vader maar op donderdag komt hij avondeten bij zijn moeder, die aan de overkant woont. Als het aan hem ligt eet hij dan een zelfgemaakte Italiaanse pasta met een colaatje erbij. Wellicht gaat hij daarna nog wel even fitnessen, want balans is voor hem erg belangrijk. Naast fitnessen houdt hij ook nog van lezen, en dan met name sience fiction. Ook gaat hij graag zelf aan de slag en schrijft hij poëzie.

Rinaldo beschrijft zelf dat hij in het autistisch spectrum zit maar dat hij hier zelf niet veel van merkt: “Ik kan prima meekomen met de rest”. Hij rondde zijn middelbare schooltijd dan wel af via speciaal onderwijs. Daarna deed hij een mbo opleiding fotografie in Ede die hij wel heeft afgerond. Hij zou uiteindelijk stage lopen in Nijmegen, maar dit ging op het laatste moment niet door. Hij kwam hierdoor terecht in de bijstand. “Noem het maar een lang tussenjaar”.

Na lange tijd struggles met zijn gezondheid en andere dagelijkse moeilijkheden, staat zijn fysieke maar ook mentale gezondheid nu op de eerste plaats.

Wat is een moment in je leven dat je heeft gevormd tot wie je nu bent?

“Dat is moeilijk te zeggen, maar als ik een moment zou moeten kiezen, dan is het de maagverkleining die ik heb gehad. Af en toe grap ik er namelijk over dat het voor mij voelt alsof de oude ik is achtergebleven op de operatietafel en de nieuwe ik daarna is opgestaan. Het voelde voor mij als een soort afsluiting van een zware periode, zowel fysiek als mentaal, en het gaf me een kans om opnieuw te kunnen beginnen.”

“Maar die beslissing kwam niet uit het niets. Ik had al veel meegemaakt. Een goede vriend van me overleed door een overdosis, vermoedelijk zelfmoord. Ik was een van de laatste mensen met wie hij sprak, dus het schuldgevoel was enorm. Had ik iets moeten doen? Of had ik iets moeten zien?”

“Daarnaast was m’n jeugd niet helemaal makkelijk. Er zijn dingen gebeurd met leeftijdsgenoten die je niemand toewenst. Het ging verder dan pesten en ik heb het lang moeten opkroppen, waardoor het steeds dieper ging zitten.”

Wat heeft de grootste invloed op je leven gehad?

“De dood van mijn vriend, dat was het diepste dal. Het bracht alles wat ik tot dan toe had meegemaakt in één klap naar boven. Oude trauma’s uit mijn jeugd en gevoelens die ik nooit had verwerkt. Alles kwam tegelijk. Het was een moment waarop ik besefte dat ik zelf ook aan het struikelen was. Er waren zelfs periodes waarin ik zelfmoordgedachten had.”

Was het moeilijk om je leven weer op te pakken?

“Ja ontzettend moeilijk. Mijn opleiding gaf me wel ruimte. Ik mocht langer over m’n studie doen en hoefde eigenlijk geen stage te lopen. Dit klinkt op papier misschien als steun maar het veranderde niets aan hoe ik me voelde. Hulp zoeken was erg lastig. Het GGZ-traject is lang en ingewikkeld en je moet ook nog iemand treffen die echt naar je luistert. Ik weet nog dat ik ooit een hulpverlener vertelde over mijn zelfmoordgedachten en hij er letterlijk niets mee deed. Pas toen ik afgestudeerd was kwam ik via een fijne psycholoog eindelijk in een traject terecht dat me echt verder hielp.”

Waar ben je trots op?

“Dat ik er nog ben. Dat ik op tijd de juiste hulp heb gekregen en eerlijk, als die hulp er niet was geweest of als er niets was dat me tegen hield, dan had het zomaar anders kunnen lopen. Ik weet niet precies wat me destijds wel tegenhield, maar ik ben dankbaar dat het er was.”

Hoe ging je om met alles wat je meemaakte?

“In mijn kindertijd kon ik thuis weinig kwijt, alles was onrustig. Emoties stopte ik weg en ik compenseerde dit met eten. Ik was een echte emotie eter. Dat werkte op een bepaalde manier voor mij, tot het moment dat mijn vriend overleed. Toen werkte niks meer. Geen eten, geen afleiding, niks. Ik moest eerst aan mentale gezondheid werken. Je mag geen maagverkleining als je je emoties niet onder controle hebt en als je je emoties blijft weg eten. Uiteindelijk heb ik twee jaar geleden die keuze wel gemaakt. Het was een beslissing voor mijn gezondheid maar ook voor mijn toekomst.”

Als je met een schone lei zou mogen beginnen, wat zou je dan weglaten?

“Dat is lastig. Natuurlijk zou ik mijn jeugd willen overslaan of het verlies van mijn vriend willen voorkomen, maar als ik dat allemaal weglaat ben ik dan nog wel wie ik nu ben? Alles wat ik heb meegemaakt, hoe pijnlijk dat ook is, heeft me wel gevormd. Dus ja, ik had het anders gewild, maar ik weet niet of ik dan dezelfde kracht had gehad die ik nu heb.”

Ben je trots op jezelf?

“Nu wel. Vooral door de stappen die ik heb gezet. Een maagverkleining is geen simpele keuze, je moet je er namelijk helemaal op aanpassen. Ik was verslaafd aan eten door mijn emoties. Ik woog 155 kg en na de operatie viel 30 kg af. Maar het is niet alleen het gewicht dat ik kwijt ben. Ik heb ook ruimte gecreëerd voor nieuwe doelen en vooral een nieuwe versie van mezelf. Ik ben 28 jaar en ik kies ervoor om een leven voor te zetten en te bouwen aan een toekomst in plaats van te blijven hangen in het verleden. Negen jaar geleden voor ik mijn vriend en zat ik in het diepste dal in mijn leven, en nu ben ik hier. Dus ja, ik kan wel zeggen dat ik trots ben op mezelf.”